مجموعه اشعار
روشنگری کوتاه دربارهی مجموعه شعر محمد رضا محسنی
مجموعه اشعار محمد رضا محسنی حقیقی (ویرایش یکم) در سال ۱۳۹۳ به چاپ رسیده است.
از نکاتی که می توان دربارهی این مجموعه شعر که شامل ۱۲۰ شعر کلاسیک فارسی است و با زیرعنوان ویرایبش یکم به چاپ رسیده این است که درصد قابل توجهی از واژههای بهکارگرفته شده در این مجموعه شعر با گرایش به سره نویسی، فارسی سره هستند. باتوجه به اینکه این کتاب با زیرعنوان ویرایش یکم به چاپ رسیده در آینده به احتمال فراوان در شعرها اصطلاحاتی انجام خواهد شد و ویرایش دوم از این کتاب عرضه خواهد شد.
در این برگه برخی از این اشعار همرسانی میشود. اما برای دسترسی به فهرست کامل اشعار می توانید به بخشهای زیر مراجعه نمایید:
الف- غزل، قصیده و مثنویها
- بخش یکم عاشقانهها
- بخش ۲ فلسفیدن
ب- رباعی و قطعهها
- بخش یکم عاشقانهها
- بخش دوم فلسفیدن
همرسانی برخی از اشعار
به منِ دلشُده گویند چرا شاد نِهای /*/ ساکنِ کُنج خراباتی و آباد نِهای
هر زمان شاد شدم یاد تو آمد به سرم /*/ بانگ بَر زَد که تو از بندِ غم آزاد نهای
تیرِ آرش نه چنین کرد که مژگان تو کرد /*/ تو فُروبَسته به آن مرز افتاد نهای
چشم شیرین تو با تلخی جورت آمیخت /*/ باش خاموش، مگو از چه تو فرهاد نهای
نیست این آنچه که خُنیاگر عشقام آموخت /*/ نغمهی شادی ِ آغاز، که سَرداد نهای
آریا راز به بیگانه نگویی بهتر /*/ تویی آن بُغض فروخورده، تو فریاد نهای
—
از مجموعه اشعار محمد رضا محسنی حقیقی، ص ۳۲
گَرچه کوچک مینماید بالِ سیمُرغ از زمین /*/ قیل و قالِ زاغکان در چشم او باشد همین
این نگاه زاغها از کوتَهاندیشی بُوَد /*/ دیدگاه آن یکی را نیک و دیگرسان ببین
—
از مجموعه اشعار محمد رضا محسنی حقیقی، ص ۱۲۰
اَرج دارد باده و مِی، بعد ازاین هُشیار باش /*/ بانگِ شبهنگام خُم را بشنو و بیدار باش
گر که دانا نیست همخوارت، تو با او می مخور /*/ در خِرَد کوش و جهان را نقطهی ِپَرگار باش
—
ص ۱۲۱
از این سو کِرمهایِ لول خورده /*/ از آن سو، زندههایی همچو مُرده
نگاهِ دیو و اهریمن ز هر سو /*/ دلِ انسان و پاکان را فِسُرده
—
ص ۱۱۷
همچو پِژواکِ صدا باز آیَدت /*/ نیکی از نیک و، بَد از بَد زایَدت
از دَرون یا از بُرون بینی سزاش /*/ هَر کُنش را واکُنش میشایَدت
—
ص۱۱۱
به بندرگاه وصلات رَه چرا نیست؟ /*/ عجب دریای ژرفِ بیکرانیست!
به کوهِ دل، رُخات فرهاد کَندَست /*/ گُریز از یاد تو هرگز مرا نیست
—
ص ۸۷
درِ دل را تو به روی غم و اندوه ببند /*/ بر همه هستی و هر شور و هیاهوش بخند
زانکه در عشق به امید ثباتش ریشه /*/ کردی و باد خزان ساقهاش از بیخ بِکَند
—
ص ۸۳
سِزَد گر ما قوانینی بسازیم /*/ به نیک و مهر ِ انسان دست یازیم
بُرون ریزیم رَشک و آز و کین را /*/ خِرَد را بَرکشیم و عشق بازیم
—
ص ۱۱۷
من از آن خندهی شیرین تو فرهاد شدم /*/ با نسیمِ نفسات یکسره برباد شدم
گرچه رویینتنِ بیدرد و غم و رنج بُدم /*/ تیر برچشم زدی و همه فریاد شدم
تاقِ ویران شدهی خسرویِ نوشینهِروان /*/ بودم و با نگهات خرم و آباد شدم
بستهپَر بودم و دربَند ولی با یادت /*/ بالِ سیمرغ شدم از قفس آزاد شدم
جشن سوریست به دل، آتشِ ویرانگر نیست /*/ تا ز گرمای تنات سرخوش و سرشاد شدم
تنگگردیده دل از مردم و خاموش بُدَم /*/ با سخن گفتنات ای یار چه دلراد شدم
آریا عاشق و شوریده و بیخواب نبود /*/ همه از آن نِگَهِ ساده که رُخداد شدم
—
از کتاب مجموعه شعر رضا محسنی، رویه ۴۱
آنچه از ارزش که انسان ساخته /*/ باورِ خود را به آنها باخته
کوچَکاش دانَم، از آنجا بیگمان /*/ هَست والاتَر ولی نشناخته
—
ز مجموعه شعر محمد رضا محسنی، رویه ۱۱۵
شگفتا از تو ای تیر زمانه /*/ که جان عاشقان کردی نشانه
همه بیدادها زیر سر توست /*/ کمانِ ابرویِ دلبر بهانه
—
از مجموعه شعر محمد رضا محسنی، ص ۸۶
ز شعرم میزنم پُل تا به دیدار /*/ فراسوی جهان، در وَهم، پندار
یکایک واژههای چامههایم /*/ به سویات میکند این راه هموار
غزلهایم همه بوی تو دارند /*/ تویی دشت پُر از گل، بی خَس و خار
در آنجا شادمان دور از هیاهو /*/ به درگاهات بیایم مهربانیار
منام مدهوش این رویای زیبا /*/ به خوابی بینهایت، گرچه بیدار
گمانات آشنای آریایی؟ /*/ خیالات آشناتر هست صدبار
—
از مجموعه شعر محمد رضا محسنی، ص ۶۱: https://rezamohseni.ir/?page_id=94
دلِ پاکِ زمین تنگ است ای دوست /*/ ز جاندارِ دوپایی که سخنگوست
به روزِ کوه و دشت و جنگل و آب /*/ چه آوردی، ببین ای خفته در خواب!
چه خودخواهانه انسان بر دَد و دام /*/ بتازد تا دمی یابد از آن کام
به آتش، زیستبوم بَس گرامی /*/ به نادانی بسوزیم و به خامی
گرامی گر نداری زیستگاهات /*/ تَبَه گردی تو در پایان راهات
به یاد کودکات در زادروزش /*/ درختی برنشان در یادبودش
از او این یادگاری تا همیشه /*/ بماند چون کُند در خاک ریشه
اگر خواهی ز پیوستن نشانه /*/ نهالی برنشان با این بهانه
به یادِ یار و پیمان، دست-در-دست /*/ بکارید و شوید از عشق سرمست
امیدم این بُوَد کین راه و اندرز /*/ شود آیین انسانیِ بیمرز
ص ۷۵
یکدَم نَشَوَد چهرهام آژَنگ /*/ زین راه پُر از ریگ و پُر از سنگ
فرمان چو دهی سخت در این رَه /*/ با ریمَن و پَتیارِه کُنَم جنگ
با بودنات این خانه چو پَردیس /*/ بی بودنات اما شده بیرنگ
گر نام و نشانام بِبَرَد عشق /*/ تَن دَر بدهم شاد بدین ننگ
نیکو نَبُوَد بین من و تو /*/ رفتار فریبنده و نیرنگ
برخیز و بیا کز غم دوریت /*/ گردیده دلام همچو لبات تنگ
نومید نشو آریهوُش تا /*/ آندَم که رسد بانگِ شباهنگ
—-
برگرفته شده از کتاب مجموعه اشعار محمد رضا محسنی حقیقی ۱۳۹۲: ص ۳۸
من از آن روز که رفتی و دگر رُخ ننمودی /*/ چشم بر در شدهام تا برسد باز درودی
مگرم جامِ جهانبین بدهد خسروِ کِیزاد /*/ وَرنَه چون قطرهیِ پنهانشدهیِ در دلِ رودی
ای پریچهره چه خوش بال گشودی و پریدی /*/ متعلق تو به این جایِ فرومایه نبودی
دارم امید زمانی که از این جای دلآزار /*/ رخت بربسته و آیم به سراغ تو به زودی
نگهات سرد شده، رنگ نمیپاشد هیچ /*/ زان دَمِ شومْ، چرا چشم به بیگانه گشودی؟
دلبَر او بود که شُد، ورنه تو از آتش عشقات /*/ چه بهجا مانده به جز کُپهیِ خاکستر و دودی؟
دیدی آخر که همآواز نبودی و بدین رَه /*/ چامهیِ عشق و جنون را تو دِگَرگونه سُرودی
آریا هرچه بگویی، شده دیوانه ولیکن /*/ حیف از آن گوهر زیبا که چنین زشت بِسودی
برگرفته شده از کتاب مجموعه اشعار محمد رضا محسنی حقیقی ۱۳۹۲: ص ۳۹
پیچیده چو پیچَک به تنام عشق، چه گویم /*/ گر چَرخ چنین چاه کَنَد، راه چه پویم؟
چین در پی چین، زلف تو با چشم دُرُشتات /*/ بیچارهی اینها شدهام، چاره چه جویم؟
—-
برگرفته شده از مجموعه اشعار محمدرضا محسنی حقیقی، ص ۱۰۰
دست بَردار تو استاد، که داوَت باد است! /*/ روزگاران زِ اَزل جای به نادان دادست
بیشُماران چو تو بودند و فراوان شاگرد /*/ لیک امروز به نیکی ز کداماش یاد است؟!
—
از مجموعه اشعار محمدرضا محسنی حقیقی ۱۳۹۳: ص ۱۱۸
گردش چرخفلک با خود بهار آورد باز /*/ دست گردون فرش گل را در چمن گسترد باز
سبزه و گل سر برون آوردهاند از زیر خاک /*/ گویی آنها را زمین در دامناش پرورد باز
سردی و غم دیرگاهی خاک را پژمرده بود /*/ چیره شد گرمی و شادی اینچنین بر درد باز
کیمیا گردیده گویا جامِ سیمینِ زمان /*/ اندروناش بادهی سرخ و بروناش زرد باز
ای که بیگانه ز مهری و ز مایی و ز عشق /*/ از بَرَم رفتی ولی، ای آشنا برگرد باز
این جهان را آریا اینسان که میبینی مَبین /*/ در نهاناش چیز دیگر، دست خود میکرد باز
—-
از مجموعه اشعار محمد رضا محسنی حقیقی ۱۳۹۲: مجموعه غزل، قصیده و..،، دفتر یکم_ویرایش یکم، ص ۷۴
مژدگانی دوستان، از رَه بهاران میرسد /*/ موسم دیدار یار و وصل جانان میرسد
رودها لبریزِ آب و دشتها پُرگل شدند /*/ آری اکنون بهترینِ روزگاران میرسد
پایکوبی، جشن سوری، آتش و سرخی آن /*/ غم ز دلها میبرد، زردی به پایان میرسد
شادمان، قاشقزنان، پوشیدهرو، در کوچهها /*/ کودکی با دستِ پُر، از رَه خرامان میرسد
دوستی از سر کنید ای دوستان، نوروز شد /*/ قدرِ شادی گر ندانی، غم شتابان میرسد
یار را دَربَر بگیر و جام را در دست خود /*/ چون دَمِ دلدادگان و شادخواران میرسد
خودپسندان را رها کن بعد از این در وَهم خویش /*/ «آریا» اکنون زمان خاکساران میرسد
—
از مجموعه اشعار محمد رضا محسنی حقیقی ۱۳۹۲: مجموعه غزل، قصیده و..،، دفتر یکم_ویرایش یکم، ص ۶۵
ای غرقهیِ در غوغا، جان را به چه میبازی /*/ عُمرت همه بَرباد است، بر هیچ چه مینازی
ای گشته روانات تار، از خواسته گَردی خوار /*/ بیمارِ رَهِ رَشکی، در بند غم آزی
بَدخواه و سیاه و گَس، در واپَسِ پنداری /*/ لیکن لبِ خندان را، بر چهره بپردازی
در وَهم نمیگنجد، آن چیز که من خواهم /*/ خرسند نگردم از، آن چیز که میسازی
با این نگهِ کوته، سیمرغ نخواهی شد /*/ ای زاغ به این بالات، بیچارهی شَهبازی
راهات به نَشیب است و در دَره به پروازی /*/ در اوجِ بُلندایم، با من نه تو انبازی
گردیدنِ گیتی را، بر صحنهی هَستی بین /*/ غمنامهی آن را ما، کردیم کنون بازی
این جمله پلیدیها، بگرفت ز من یارم /*/ افسرده و بیمارم، دیوانهیِ غمازی
با این همه چون صخره، از موج نمیلرزم /*/ خَم گشتنام آسان نیست، بر کوه چه میتازی
ای آریَهُوش باید، اختر شوی و از سَر /*/ انسانِ درونات را، برتر زِ کَسان سازی
—-
از مجموعه اشعار محمد رضا محسنی حقیقی ۱۳۹۲: مجموعه غزل، قصیده و..،، دفتر یکم_ویرایش یکم، ص ۶۶
آب را مینوش از آن چشمهای /*/ کز دهان زهرگین تشنهای
هرگز آلوده نگردید و نشد /*/ شسته در آن خون لخت دشنهای
—
از مجموعه اشعار محمد رضا محسنی حقیقی ۱۳۹۲: مجموعه غزل، قصیده و..،، دفتر یکم_ویرایش یکم، ص ۱۱۵
عشقِ تو مِهبانگِ من بود ای پری /*/ نیست این شوریدگیها سَرسَری
گرچه پُردرد است بُگسَستَن ولی /*/ چون فروپاشی، اَبَرنواختری
من ز هم پاشیدم و ویران شدم /*/ تا بَنا گَردَم بهسانِ دیگری
کهکشانی میکشانی گِردِ خود /*/ این دلِ ما را کجاها میبری
چشمهایت! رنگِ کیهانی در آن /*/ میکنی با آن نِگَه افسونگری
دانم آخر ای سیَهچاله ز غم /*/ پیکرم را تکه-تکه میدَری
گر رسیدن بر تو ما را این بهاست /*/ جان دهم، ای آنکه از جان خوشتری
زنده گردد آریا با خندهات /*/ بیگمان از نوشدارو برتری
—
از مجموعه اشعار محمد رضا محسنی حقیقی ۱۳۹۲: مجموعه غزل، قصیده و..،، دفتر یکم_ویرایش یکم، ص ۵
دست گرم تو و باریدن باران و خزان /*/ خلوت کوه، وَ نوشیدن یک قهوه در آن!
بوی برخاسته از برگِ درخت و من و تو /*/ دل من تنگِ نگاهات شده ای تنگدهان
—
از مجموعه اشعار محمد رضا محسنی حقیقی ۱۳۹۲: مجموعه غزل، قصیده و..،، دفتر یکم_ویرایش یکم، ص ۷۹
دستِ گرمی عاقبت دستات فشارد شاد باش /*/ بامدادی از دلِ شامات برآرد، شاد باش
ای که رنجیدی ز ناپاییدنِ پیمانِ یار /*/ زین جهان، وز آنکه پایایی ندارد، شاد باش
بومِ نقاشیِ گیتی گر سیاهیها بدید /*/ دستِ هستی گاه رنگی هم نگارد، شاد باش
روزگار سردِ نومیدی به پایان میرسد /*/ تلخکامی میرود، ره میسپارد، شاد باش
گرچه باغ دوستی خشکیده لیکن صبر کن /*/ میرسد روزی که بارانی ببارد، شاد باش
آریاوُش روزگاران گر به تیغات میزند /*/ روی زخمات مرهمی هم میگذارد، شاد باش
—
از مجموعه اشعار محمد رضا محسنی حقیقی ۱۳۹۲: مجموعه غزل، قصیده و..،، دفتر یکم_ویرایش یکم، ص ۸
من تو را میجویم ای بیکاستی /*/ سرزمین مهر و عشق و راستی
ای که دور از دست دیوان بودهای /*/ خود فراخواندی مرا، خود خواستی
–
از مجموعه اشعار محمد رضا محسنی حقیقی ۱۳۹۲: مجموعه غزل، قصیده و..، دفتر یکم_ویرایش یکم، ص ۱۰۶
با من ای دوست تو امشب سخن از یار بگو /*/ از رسیدن به لب و نرگسِ خَمار بگو
به من از چشمه و آن بادِ خُنَک کَز رویاش /*/ خیزد و بوسه زند بر رُخ دلدار بگو
گفتی از بافتهگیسویِ گلابآلوده /*/ از گلِ میخکِ بر سینهی چون نار بگو
دلام از مردم ناخوبِ زمان پاک گرفت /*/ از جَم و روزِ خوش و شادیِ بسیار بگو
هرکجا بانگ غم است و همگان خوابزده /*/ یکدم از باربَد و خسرو بیدار بگو
ژاژگفتار و سگالندهیِ بَد بسیارند /*/ لیک از گفتِ خوش و نیکیِ پنِدار بگو
ناکَسانند کنون بر در دکان ریا /*/ پس از این از خِرَد و سردی بازار بگو
گرچه این باده زِ خُمخانهی شیراز نبود /*/ از بهار و چمناش، از میِ گلنار بگو
عشق را آریهَوُش گر که بدانی چه کنی /*/ مایهی رنج مخوان، گنج گُهربار بگو
—
از کتاب مجموعه اشعار محمد رضا محسنی ۱۳۹۲: مجموعه غزل، قصیده و..،، دفتر یکم_ویرایش یکم، ص ۴۲
این تنگدلم نمیشود باز /*/ از دوری تو یارِ فُسونساز
ای آنکه هوای دَره کردی /*/ در نیمهی راه و اوج پرواز
زآندَم که شدی سوز زمستان /*/ پایانِ بهارِ ما شد آغاز
در بُهت گرانام من از آن روز /*/ کز عشق دگرگونه زدی ساز
گردیده چو ویرانه کنونام /*/ پردیسِ جهاننمای شیراز
آوَخ که نمینوازدم گوش /*/ هر مرغ که تازه خواند آواز
دیدی که چه بیگانه شُدت یار؟ /*/ افتاد کنون پرده از این راز؟
ای آریَهوُش باورِ ویران /*/ اینبار تو باژگونه برساز
از کتاب مجموعه اشعار محمد رضا محسنی ۱۳۹۲: مجموعه غزل، قصیده و..،، دفتر یکم_ویرایش یکم، ص ۱۱
آید آن روزی که ما هم جملگی یاران شویم /*/ بر سرِ خشکیدهباغِ دوستی باران شویم
زین بساط کرگسان و لاشهخواران خستهام /*/ کوششی کن همرهم، تا که شَهِ بازان شویم
انجمن گشتهست کفتار و شگال اندر میان /*/ مایهای کو تا میان بندیم و از شیران شویم
کوتهاند و خوارمایه ساقههای شورهزار /*/ پس بیا تا دشتِ سبز و سرو جاویدان شویم
راهِ انسان نیست آن راهی که ایشان میروند /*/ گر که انسانند آنها، ما فرا انسان شویم
گردشِ گَردون بُوَد بر بیوفایی ای دریغ /*/ ما ز پیمان نگذریم و گِردِ آن چَرخان شویم
آریاوُش زندگی جز غم نبود اما بیا /*/ سخت را آسان کنیم و درد را درمان شویم
—–
از کتاب مجموعه اشعار محمد رضا محسنی ۱۳۹۲: مجموعه غزل، قصیده و..،، دفتر یکم_ویرایش یکم، ص ۷۱
چو همراهم شوی ما کامگَرتر /*/ درختِ ما، ز منها باروَرتر
به مهرت گر بیانگیزی دلام را /*/ نباشد هیچدَم زآن لحظه برتر
من اَر رامین و گر فرهاد باشم /*/ تویی از ویس و شیرین ناموَرتر
همآوردیست این ره سخت و دشوار /*/ ولیکن ما از اینها پایوَرتر
سرِ رَه گر دماوند است و اَلوند /*/ برآریم از ستیغاش سر بِه فَرتر
بیا بشنو بگو هرآنچه خواهی /*/ سخن از تیر و دشنه کارگرتر
دریغ از شَهسواران آریاوُش /*/ بتازان رَخشِ شعرت راهوَرتر
—–
از کتاب مجموعه اشعار محمد رضا محسنی ۱۳۹۲: مجموعه غزل، قصیده و..،، دفتر یکم_ویرایش یکم، ص ۴۵
آبِ رویی که چکد از مژهام کار تو است /*/ ای که از آبروی عشق شدی اینسان مست
نیست یک پنجره سوی رخات ای ماهوَشام /*/ دلام از دوریات ای رامشِ جان، پاک بِخَست
خاکِ پردیس من و تو همه شورستان شد /*/ ای دریغ از گل بوسه که در آن خار بِرَست
گرمیِ فصلِ بهاران به سَرم بود ولی /*/ بوسهی سَردِ خَزان بَر تَنِ گلبرگ نشست
سخنام جز سخن آشتی و بَزم نبود /*/ چه شده یار به رَزم و به سَرم آخته دست
بادهی عشق چو شَهد گل و بس شیرین بود /*/ ماندهام آن مهِ زیبا ز چه رو جام شکست
آریا جز رهِ پیمان و رهِ راست نرفت /*/ زو بپرسید که چشم از سر تقصیر، که بست؟
—–
از کتاب مجموعه اشعار محمد رضا محسنی ۱۳۹۲: مجموعه غزل، قصیده و..،، دفتر یکم_ویرایش یکم، ص ۲۶
روی ما گرد سیَه افشانده است /*/ آن تَبَهجادوگر تاریک و پست
سرد و خاموش است اکنون این جهان /*/ کوششی کن همرهم تنها نمان
گرچه آن دیوِ پلید افکنده بند /*/ در امیدِ فتح و آزادی بخند
تن ز هر آلودگی پالوده کن /*/ بَر کَن این زنجیر را از بیخ و بُن
چرخگردون را بهدست خود بگیر /*/ ورنه در بندش بمانی ناگزیر
چون که خورشیدِ زمان زندانی است /*/ یا که هر گوشه پر از ویرانی است
روشنی شو، شید شو، خورشید شو /*/ جشن یلدا شو، به دل امید شو
پس کجا خواهی که بستن را میان؟ /*/ باز برپاخیز ای شیر ژیان
باز روشن کن همه خامُشکده /*/ هر خرابات خراب و غمکده
دست تقدیر است این یا سرنوشت /*/ راه را باید دگرگونه نوشت
—–
از کتاب مجموعه اشعار محمد رضا محسنی ۱۳۹۲: مجموعه غزل، قصیده و..،، دفتر یکم_ویرایش یکم، ص ۷۳
هردَم از این شامِ چله، شاد باد /*/ هر غم و رنج گِران، بَرباد باد
یادت آید روزهای باهمی؟ /*/ یاد باد آن روزگاران، یاد باد
—
از مجموعه اشعار محمد رضا محسنی ۱۳۹۲، ص ۹۹
گرچه از پهنهی گیتی و درازای زمان /*/ آگهام چشم خِرَد باز فروبستم از آن
من گرفتار دلام با همه آزادگیام /*/ آه از این شرمِ غرور، آه از این رازِ نهان
سالها رفت و همی در پی آن خواهد رفت /*/ عمر کوتاه هدر گشت در این رنج گران
نفسام خشک شد از باد خزانی ای چرخ /*/ از بهارِ خَم گیسوش نسیمی بِوَزان
ای که از عشقِ تو فَرگَشت روانام، بازآی /*/ گرمی مهر بر این عاشق دلسرد رسان
روزگاریست سیه، چشمگشا بر رویام /*/ تا که گردد پس از این، پرتو خورشید روان
آریا چشمِ امیدی به بهاران دارد /*/ ورنه در باغ شما نیست بهجز سوز خزان
—-
از مجموعه اشعار محمد رضا محسنی ۱۳۹۲، ص ۲۲
دلِ پاکِ زمین تنگ است ای دوست /*/ ز جاندارِ دوپایی که سخنگوست
به روزِ کوه و دشت و جنگل و آب /*/ چه آوردی، ببین ای خفته در خواب!
چه خودخواهانه انسان بر دَد و دام /*/ بتازد تا دمی یابد از آن کام
به آتش، زیستبوم بَس گرامی /*/ به نادانی بسوزیم و به خامی
گرامی گر نداری زیستگاهات /*/ تَبَه گردی تو در پایان راهات
به یاد کودکات در زادروزش /*/ درختی برنشان در یادبودش
از او این یادگاری تا همیشه /*/ بماند چون کُند در خاک ریشه
اگر خواهی ز پیوستن نشانه /*/ نهالی برنشان با این بهانه
به یادِ یار و پیمان، دست-در-دست /*/ بکارید و شوید از عشق سرمست
امیدم این بُوَد کین راه و اندرز /*/ شود آیین انسانیِ بیمرز
—-
از مجموعه اشعار محمد رضا محسنی ۱۳۹۲، ص ۷۵
یکچند به اوجیم و شکوهیم و فَرازیم /*/ یکباره فروریخته و قافیه بازیم
با درد و غم و رَنجِشِ هستی بِستیزیم /*/ با این دل دیوانه ندانیم چه سازیم
—-
از مجموعه اشعار محمد رضا محسنی ۱۳۹۲، ص ۹۹
دوری از من امشب ای آرامِ جان /*/ دوریات چون اخترانِ آسمان
از میانِ ژَرفناِی فاصله /*/ میکنم پندار را سویات روان
یاد چشمات مهربانیارم همی /*/ میزند آتش به جانام بیامان
آسمانِ ساحلِ دریای پارس /*/ مینگارم چهرهات با اختران
در نبودت غم مرا ویران کند /*/ با حضورت شادمانم، شادمان
شوقِ دیدارِ دوباره میکند /*/ دل پُر از امید و نیرو بیگمان
ورنه نابودم در این نابودگاه! /*/ از من و نامام نمیماند نشان
در خموشی آریا فریاد کن /*/ بگذرد چون نوبهارانات خزان
از مجموعه اشعار محمد رضا محسنی حقیقی ۱۳۹۲: مجموعه غزل، قصیده و..،، دفتر یکم_ویرایش یکم، ص ۴۶
درد از دست شما دور و رهی تان روشن
سلام.خواستم بابت وبسایت خوبتون ازتون تشکر کنم
و امیدوارم باعث ایجاد انگیزه براتون بشه